Henryk Burzec

(1919 - 2005)

Henryk Burzec urodził się 21 lutego 1919 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Dzieciństwo spędził w Brześciu nad Bugiem na Polesiu, gdzie ukończył trzyletnią rzemieślniczą szkołę stolarską. W 1936 wyjechał do Zakopanego uczyć się w Szkole Przemysłu Drzewnego. Własnie w Zakopanem twórca wykształcił w sobie skłonność do dekoracyjności, nawiązywanie do tradycji ludowej łącząc ją z najnowszymi nurtami w sztuce, m. in. formizmem i ekspresjonizmem. Po wojnie Henryk Burzec podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowni rzeźby Xawerego Dunikowskiego. Pod opieką profesora Burzec nie tylko miał okazję doskonalić swój warsztat rzeźbiarski, ale przede wszystkim rozwinął się i dojrzał artystycznie. Podczas studiów współpracował z Dunikowskim przy głowach wawelskich czy przy powstawaniu Pomnika Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny. Po ukończeniu Akademii artysta pracował nauczycielem w Rydułtowych. W tym czasie rozpoczął pracę w kościołach. Przez długi czas zajmował się sztuką sakralną. W 1954 r. wrócił do Zakopanego. W latach 60. Henryk Burzec zajął się sztuką plenerową i wykonał kilka rzeźb w Mielcu: „Miotacz”, „Biegaczki”, „Lot”, „Radość życia”, „Tancerka”. Największa z rzeźb – „Lot” – przedstawia dynamiczną postać Ikara 10 m wysokości. W latach 70. w Zakopanem powstały kolejne rzeźby w żelbetonie: „Orbity”, „Baca” oraz płaskorzeźba na ścianie budynku UMZ „Pegaz”. Burzec przeszedł drogę od rzeźb realistycznych, poprzez struktury nawiązujące do natury i jej form, po kompozycje abstrakcyjne związane ze światem sakralnym i ludową tradycją. Geometryzacja formy, rytmiczność, kontrast kierunków gładkich płaszczyzn, głębokie opracowanie bryły - są to cechy charakterystyczne dla jego twórczości. Henryk Burzec wielokrotnie wystawiał swoje prace na indywidualnych i zbiorowych wystawach w Polsce i za granicą. Został odznaczony najwyższą Złotą Odznaką ZPAP za szczególne zasługi dla sztuki oraz znaczący wkład pracy społecznej na rzecz artystów plastyków. Był także społecznikiem i aktywnym działaczem w Polskim Związku Artystów Plastyków. Oprócz rzeźb w dorobku artysty znajdują się także rysunki, grafiki, prace malarskie. „(...)Mój sposób obserwacji modela w początkach polegał na stałym kontakcie wizualnym, a zmienił się później instynktownie bez mojej woli. Wystarczyło mi kilka spojrzeń w ciągu kilku godzin, resztę czasu poświęcałem modelowaniu. Jaki skutek, konsekwencje i korzyści odniosłem stosując metodę tyłem do modela? Przede wszystkim koncentracja samokrytyczna, redukcja szczegółów na rzecz uogólnienia, a stąd najkrótsza droga do syntezy form. Odnajdywałem swoją drogę” Henryk Burzec