Wodyńskiego, a w latach 1974–1979 kierowała Galerią Sztuki Współczesnej „Krzywe Koło”, wprowadzając do niej nowatorską abstrakcję. Od wczesnego „malarstwa materii” przechodziła ku radykalnie zsyntetyzowanemu pejzażowi: pozbawionemu figuracji, zdominowanemu przez wertykalne pola pigmentu, w których rozświetlona linia horyzontu i wielowarstwowe prześwity budują iluzję migotliwej przestrzeni. Od połowy lat 70. konsekwentnie stosowała format pionowy, badając meta-zjawisko przenikalności światła i nieustannie zmienne gradienty barw, uznawane przez nią za główny nośnik emocji.